Eerste indrukken in Freetown
Door: Irene en Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
08 December 2019 | Sierra Leone, Freetown
Lieve familie en vrienden
Hier dan eindelijk een eerste levensteken vanuit Sierra Leone. We hadden al veel eerder iets van ons willen laten horen maar tijd ontbrak ons.
Om het lezen te vergemakkelijken willen we jullie eerst aan de personen voorstellen die meerdere malen genoemd worden.
Haja Koroma Directeur Weeshuis Safe Future Children Lokomasama
Samuel Kolakoh vrijwilliger die vanuit Freetown betrokken is bij het weeshuis
Mr.Abdul Manaff Kemokai adviser Defence for Children
Mr.Omar Beyai Deputy National Director SOS-Children Villages in Freetown
Mr.Konday Marrah adviser SOS-Children Villages in Freetown
Allereerst willen we laten weten dat we in goede gezondheid verkeren, nog steeds vol energie zitten en met de dag enthousiaster zijn over waar we hiervoor gekomen zijn: kennis nemen van de dagelijkse gang van zaken van het weeshuis in Lokomasama, de woonomstandigheden van de kinderen, kennismaken met de kinderen en de lokale vrijwilligers die zich dagelijks voor de kinderen inzetten en het bezoeken van organisaties om vanuit Sierra Leone zelf meer ondersteuning te krijgen.
Inmiddels hebben we (Haja, Samuel, Henk, Irene) al een gesprek gehad met Mr.Abdul Manaff en Mr.Omar Beyai. Er is alle bereidheid om ons te adviseren of op een andere manier van dienst te zijn. Vanwege de economische situatie in Sierra Leone is het inmiddels wel duidelijk geworden dat we niet hoeven te rekenen op geldelijke ondersteuning.
Mr. Abdul Manaff gaat voor ons bemiddelen om een afspraak te kunnen regelen met het Ministry of Welfare en een gelieerde organisatie (NACSA). Omdat hij als hogergeplaatste dat doet worden wij serieuzer genomen.
Nadat Mr. Omar een gesprek met ons had gehad wilde hij de National Director van SOS-Children Villages erbij betrekken en binnenkort hebben we een tweede bijeenkomst met personen die in Freetown invloed hebben. Ook beseft Mr.Omar dat er in Sierra Leone zelf een officiële afgevaardigde nodig is om toezicht te houden op de gang van zaken in het weeshuis. Hij heeft door laten schemeren al iemand op het oog te hebben.
Samuel Kolakoh woont in Freetown en heeft zich sinds enkele maanden het lot van het weeshuis aangetrokken. Hij wil graag pastoor worden en doet nu als vrijwilliger werk in die richting. Ook zorgt hij ervoor dat het geld dat onze Stichting naar Sierra Leone stort veilig bij het weeshuis terecht komt. Inmiddels hebben hij en Haja kennisgemaakt en blijkt hij een grote steun voor haar. Met Haja hebben we hier pas tweemaal kunnen afspreken. Het vergt toch nog enkele uren reizen om hier te komen terwijl het hemelsbreed een kleine afstand is. Zij is druk bezig met het reorganiseren van zaken in het weeshuis zelf. Samuel heeft ons hier wegwijs gemaakt en weet op de markt de beste prijzen af te dingen. Wij als rijke blanken zouden voor hetzelfde driemaal zoveel betalen. Hij is dus zijn gewicht in goud waard.
Inmiddels hebben we van de vele giften die we voor deze reis mochten ontvangen in overleg met Haja basale zaken gekocht waar de wezen dringend behoefte aan hebben, zoals tandenborstels, ondergoed, handdoeken, slippers, drinkbekers, wat emmers en toch ook wel een voetbal. Met Kerstmis kopen we voor de kinderen iets leuks. Ze zullen nu al heel erg blij zijn met de leuke handdoeken met dierenprints, de kleurrijke slippers en ook het ondergoed is niet saai maar kleurrijk.
We kijken erg uit naar morgen (zondag) want dan gaan we de inkopen naar het weeshuis brengen en maken dan voor de eerste keer kennis met de kinderen en de vrijwilligers en zien dan het weeshuis. Met Haja gaan we dan een plan maken m.b.t. de noodzakelijke reparaties. We blijven er slapen en hebben de volgende dag een afspraak met de Counsel van Port Loko (hoofd van de regio) waar Lokomasama onder valt. En oh ja onderweg naar Lokomasama gaan we ook langs het weeshuis St.James in Waterloo. Dit weeshuis schijnt kleinere units te hebben. Er wordt een unit bijgebouwd en enkele kinderen uit ons overvolle weeshuis zouden daar een plekje kunnen vinden.
Van weeshuizen, zoals de onze die net hun hoofd boven water kunnen houden, zijn er velen. Er is te weinig geld vanuit de regering en ondersteunende organisaties om ze allemaal financieel te ondersteunen. Daarom is het belangrijk om in rang hoger geplaatste personen achter ons te krijgen. Er wordt dan sneller aan je gedacht en iedereen, zowel in het weeshuis zelf als in Nederland voelt zich serieuzer genomen.
Tot slot willen we nog iets zeggen over onze eerste indrukken hier. Als wij als blanken in het centrum rondlopen zijn we nagenoeg de enigen. De drukte, lawaai, stof en viezigheid van de uitlaatgassen, de door elkaar krioelende mensen met hun handelswaar zijn geen uitnodiging voor de echte toerist. Die zitten meer aan de kust waar ook alles duurder is. Wij zitten er zo’n beetje tussenin met de ligging van ons hotel. Wat meer uit de drukte en wat frisse lucht van de zee. De locatie is voor ons heel geschikt om bij de komen, maar het voedsel en de weinige restaurantjes zijn hier veel duurder. Daarom doen we vaak boodschappen in de plaatselijke supermarkt en eten ’s avonds in onze hotelkamer, afgewisseld met af en toe eten in een restaurant. De dompelaar van Henk wordt veel gebruikt om koffie en thee te zetten.
Wat heel confronterend is zijn de sloppenwijkjes langs de snelweg en de stinkende vuilnisbelten waar de mensen op rondscharrelen op zoek naar van alles. Om dit met eigen ogen te zien is toch anders dan op televisie. Als Irene ’s avonds haar make-up verwijdert dan geeft het zwart af. Het vuil gaat in je poriën zitten. Maar zoals gezegd voelen we ons prima. We zijn een grote steun voor elkaar, kunnen goed samenwerken en hebben het leuk samen.
Tot zover de eerste berichten. De volgende nieuwsbrief zullen jullie over onze ervaringen kunnen lezen in Lokomasama.
De hartelijke groeten van Henk en Irene en tot de volgende nieuwsbrief.
Hier dan eindelijk een eerste levensteken vanuit Sierra Leone. We hadden al veel eerder iets van ons willen laten horen maar tijd ontbrak ons.
Om het lezen te vergemakkelijken willen we jullie eerst aan de personen voorstellen die meerdere malen genoemd worden.
Haja Koroma Directeur Weeshuis Safe Future Children Lokomasama
Samuel Kolakoh vrijwilliger die vanuit Freetown betrokken is bij het weeshuis
Mr.Abdul Manaff Kemokai adviser Defence for Children
Mr.Omar Beyai Deputy National Director SOS-Children Villages in Freetown
Mr.Konday Marrah adviser SOS-Children Villages in Freetown
Allereerst willen we laten weten dat we in goede gezondheid verkeren, nog steeds vol energie zitten en met de dag enthousiaster zijn over waar we hiervoor gekomen zijn: kennis nemen van de dagelijkse gang van zaken van het weeshuis in Lokomasama, de woonomstandigheden van de kinderen, kennismaken met de kinderen en de lokale vrijwilligers die zich dagelijks voor de kinderen inzetten en het bezoeken van organisaties om vanuit Sierra Leone zelf meer ondersteuning te krijgen.
Inmiddels hebben we (Haja, Samuel, Henk, Irene) al een gesprek gehad met Mr.Abdul Manaff en Mr.Omar Beyai. Er is alle bereidheid om ons te adviseren of op een andere manier van dienst te zijn. Vanwege de economische situatie in Sierra Leone is het inmiddels wel duidelijk geworden dat we niet hoeven te rekenen op geldelijke ondersteuning.
Mr. Abdul Manaff gaat voor ons bemiddelen om een afspraak te kunnen regelen met het Ministry of Welfare en een gelieerde organisatie (NACSA). Omdat hij als hogergeplaatste dat doet worden wij serieuzer genomen.
Nadat Mr. Omar een gesprek met ons had gehad wilde hij de National Director van SOS-Children Villages erbij betrekken en binnenkort hebben we een tweede bijeenkomst met personen die in Freetown invloed hebben. Ook beseft Mr.Omar dat er in Sierra Leone zelf een officiële afgevaardigde nodig is om toezicht te houden op de gang van zaken in het weeshuis. Hij heeft door laten schemeren al iemand op het oog te hebben.
Samuel Kolakoh woont in Freetown en heeft zich sinds enkele maanden het lot van het weeshuis aangetrokken. Hij wil graag pastoor worden en doet nu als vrijwilliger werk in die richting. Ook zorgt hij ervoor dat het geld dat onze Stichting naar Sierra Leone stort veilig bij het weeshuis terecht komt. Inmiddels hebben hij en Haja kennisgemaakt en blijkt hij een grote steun voor haar. Met Haja hebben we hier pas tweemaal kunnen afspreken. Het vergt toch nog enkele uren reizen om hier te komen terwijl het hemelsbreed een kleine afstand is. Zij is druk bezig met het reorganiseren van zaken in het weeshuis zelf. Samuel heeft ons hier wegwijs gemaakt en weet op de markt de beste prijzen af te dingen. Wij als rijke blanken zouden voor hetzelfde driemaal zoveel betalen. Hij is dus zijn gewicht in goud waard.
Inmiddels hebben we van de vele giften die we voor deze reis mochten ontvangen in overleg met Haja basale zaken gekocht waar de wezen dringend behoefte aan hebben, zoals tandenborstels, ondergoed, handdoeken, slippers, drinkbekers, wat emmers en toch ook wel een voetbal. Met Kerstmis kopen we voor de kinderen iets leuks. Ze zullen nu al heel erg blij zijn met de leuke handdoeken met dierenprints, de kleurrijke slippers en ook het ondergoed is niet saai maar kleurrijk.
We kijken erg uit naar morgen (zondag) want dan gaan we de inkopen naar het weeshuis brengen en maken dan voor de eerste keer kennis met de kinderen en de vrijwilligers en zien dan het weeshuis. Met Haja gaan we dan een plan maken m.b.t. de noodzakelijke reparaties. We blijven er slapen en hebben de volgende dag een afspraak met de Counsel van Port Loko (hoofd van de regio) waar Lokomasama onder valt. En oh ja onderweg naar Lokomasama gaan we ook langs het weeshuis St.James in Waterloo. Dit weeshuis schijnt kleinere units te hebben. Er wordt een unit bijgebouwd en enkele kinderen uit ons overvolle weeshuis zouden daar een plekje kunnen vinden.
Van weeshuizen, zoals de onze die net hun hoofd boven water kunnen houden, zijn er velen. Er is te weinig geld vanuit de regering en ondersteunende organisaties om ze allemaal financieel te ondersteunen. Daarom is het belangrijk om in rang hoger geplaatste personen achter ons te krijgen. Er wordt dan sneller aan je gedacht en iedereen, zowel in het weeshuis zelf als in Nederland voelt zich serieuzer genomen.
Tot slot willen we nog iets zeggen over onze eerste indrukken hier. Als wij als blanken in het centrum rondlopen zijn we nagenoeg de enigen. De drukte, lawaai, stof en viezigheid van de uitlaatgassen, de door elkaar krioelende mensen met hun handelswaar zijn geen uitnodiging voor de echte toerist. Die zitten meer aan de kust waar ook alles duurder is. Wij zitten er zo’n beetje tussenin met de ligging van ons hotel. Wat meer uit de drukte en wat frisse lucht van de zee. De locatie is voor ons heel geschikt om bij de komen, maar het voedsel en de weinige restaurantjes zijn hier veel duurder. Daarom doen we vaak boodschappen in de plaatselijke supermarkt en eten ’s avonds in onze hotelkamer, afgewisseld met af en toe eten in een restaurant. De dompelaar van Henk wordt veel gebruikt om koffie en thee te zetten.
Wat heel confronterend is zijn de sloppenwijkjes langs de snelweg en de stinkende vuilnisbelten waar de mensen op rondscharrelen op zoek naar van alles. Om dit met eigen ogen te zien is toch anders dan op televisie. Als Irene ’s avonds haar make-up verwijdert dan geeft het zwart af. Het vuil gaat in je poriën zitten. Maar zoals gezegd voelen we ons prima. We zijn een grote steun voor elkaar, kunnen goed samenwerken en hebben het leuk samen.
Tot zover de eerste berichten. De volgende nieuwsbrief zullen jullie over onze ervaringen kunnen lezen in Lokomasama.
De hartelijke groeten van Henk en Irene en tot de volgende nieuwsbrief.
