2e nieuwsbrief Sierra Leone
Door: Henk en Irene
Blijf op de hoogte en volg Henk
16 December 2019 | Sierra Leone, Lokomasama
Lieve familie en vrienden,
In deze nieuwsbrief vertellen we onze ervaringen in het Weeshuis en de verdieping van de contacten met instanties.
We hebben met jullie lang uitgekeken naar de dag dat we eindelijk konden kennismaken met de weeskinderen, hun begeleiders en het weeshuis zelf. De rit met een volgeladen taxi duurde 5 uur, maar er was genoeg te zien onderweg. Dorpjes, het veranderende landschap dat steeds landelijker werd. En dan eindelijk zagen we in de verte een groep mensen staan zwaaien. De laatste 100 meters legden we lopend af. Trommels, dansen, blijde gezichten. De meesten hadden nog nooit een blanke gezien. Al die kleine handjes die je willen aanraken. Een trotse en stralende Haja. Een man met een filmcamera legde alles vast dus jullie kunnen het later nog met eigen ogen bekijken. In een overdekte ruimte in het dorp nog meer muziek en traditionele dansers. Speeches van het dorpshoofd en anderen. De kinderen stelden zich één voor één voor. Sommige met veel bravoure en anderen snel wegkruipend want ook voor hen was het spannend. Nadat wij onze dank en waardering hadden uitgesproken gingen we in optocht naar het weeshuis zelf. Het ligt aan de kant van een weg. Henk heeft een schets gemaakt. Het geheel oogde verrassend gezellig. Nu waren we dan eindelijk samen met de kinderen, Haja en de vrijwilligers en we genoten er met z’n allen van. Het was inmiddels laat geworden dus de kinderen kregen te eten na netjes hun gebedje te hebben opgezegd. Vanwege het drukke programma doorliepen we alvast met Haja de gebouwen en toen schrokken we toch wel even. Van een van de gebouwen was het golfplaten dak in een zodanig slechte conditie dat het aan alle kanten lekte. Een proces van jaren waardoor de houten draagspanten zijn gaan rotten en het simpele plafond eronder grote gaten vertoonde. Gedurende het regenseizoen moeten de in dat gebouw wonende kinderen inclusief de matrassen en vrijwilligers ondergebracht worden in de centrale living van het hoofdgebouw waardoor er nauwelijks bewegingsruimte is. Het regenseizoen begint weer in april. De eerste prioriteit is dus het dak waarvoor offerte wordt aangevraagd. De kapotte ramen kunnen provisorisch gemaakt worden want de inschatting is dat daar voorlopig geen geld voor is. Gelukkig zag het hoofdgebouw er stabiel uit en ook het derde gebouw behoeft niet op korte termijn onderhoud. Een vierde klein gebouwtje is een ruïne. Een goed bericht is dat Haja met de eigenaar en verhuurder van het complex heeft kunnen regelen dat zij het complex kan blijven gebruiken mits zij de noodzakelijke reparaties voor haar rekening neemt.
De kinderen vormen een hechte gemeenschap met elkaar en zagen er niet echt ondervoed uit wat een groot compliment is voor Haja, voor de al jarenlang voor niets werkende vaste groep vrouwen en mannen die hen verzorgen en onze Stichting die dit gezamenlijk hebben mogelijk gemaakt. Alle kinderen gedroegen zich vrij normaal gezien de omstandigheden, schrokten hun eten niet naar binnen en gingen leuk met elkaar om. Vroegen ook van ons geen overdreven aandacht wat een goed teken was. De sfeer was gezellig en ontspannen. De meisjes gedragen zich wat bijdehanter dan de jongens die ook wat magerder zijn. De meisjes hebben ook wat minder afgedragen kleding. In de grote baal 2ehandkleding die we met Samuel op de markt gekocht hebben zit gelukkig genoeg kleding om de meest afgedragen spullen te vervangen. De blijdschap was onbeschrijfelijk toen ze hun eigen handdoek met een dierenprint, nieuwe slippers, leuk gekleurd ondergoed en een tandenborstel kregen. Voor ons heel normale basisdingen. De vrijwilligers waren heel dankbaar voor de T-shirts die in Nederland voor hen bedrukt waren. Peter, een van de bestuursleden van de Stichting heeft via zijn achterban voor de sponsoring gezorgd. De 2ehands voetbalshirtjes via Peter zijn een algemeen cadeau met Kerstmis. We (Haja, Samuel, Henk en Irene) zijn ons nu o.a. aan het voorbereiden om met alle hardwerkende vrijwilligers en de kinderen een mooie Kerst te vieren. We hadden al wat kleurboeken, kleurtjes, poppetjes (gebreid door een lieve vrouw van de Prinsekerk) meegenomen uit Nederland wat we hier gaan aanvullen. Behalve een gemeenschappelijk cadeau voor alle kinderen, we denken aan een volleybalnet, krijgt ieder kind een klein presentje, wat bij hun leeftijd past. De gebreide poppetjes komen heel goed van pas voor de kleinsten. Morgen gaan we met Samuel inkopen doen op de markt vergezeld van nog een extra begeleider. Ook daar zijn we nagenoeg de enige blanken. De vaste vrijwilligers die zich al jaren zonder beloning inspannen krijgen een geldbedragje.
Wat het dagelijks voedsel voor de kinderen betreft; in de ochtends krijgen ze thee met een broodje (de kokkin bakt dat zelf). Als ze uit school komen rond 14.00 uur krijgen ze wat te drinken en het avondeten is rond 17.00 uur. Dit bestaat uit rijst met cassavebladeren(lijkt op spinazie) en 1x per week wordt er wat vis meegekookt (met schubben en vinnen) of wat kip, afhankelijk van het nog te besteden etensgeld. Het soms onaangepaste gedrag wat de kinderen op school vertonen komt vooral omdat de meeste andere kinderen per dag 1000 leones (= 10 cent) meekrijgen om wat voedsel te kopen. Voor de weeskinderen is daar geen geld voor en sommigen proberen toch van anderen wat af te pikken omdat ze een uitzondering vormen en ze ook toe zijn aan een tussendoortje. 65x 10cent per dag voor elk kind maal 5 dagen per week vormt maandelijks weer een extra investering van het Fonds en ook hiervoor zijn we weer afhankelijk van extra sponsoren. Gelukkig kunnen de kinderen toe met wat zij nu krijgen aan voedsel, ze zijn niet ondervoed, maar het houdt niet over. Extra vis of kip of fruit hebben ze nodig om op den duur geen gebreken te ontwikkelen.
Lokomasama valt onder het district Port Loko. De hoofdstad van die regio heet ook Port Loko waar een dependance is van het Ministry of Welfare. Met de Counsel, Mr.Foday Bangura, hadden we gevieren (Haja, Samuel, Henk en Irene) een gesprek geregeld. Hij is ook de persoon die aan Haja de vraag had gesteld voor de weeskinderen te zorgen omdat ze anders op straat zouden moeten leven, bedelend om voedsel. Hoewel de situatie in het weeshuis nu nog bestaat uit het geven van onderdak, wat voedsel en de mogelijkheid om naar de basisschool te gaan, zijn er wezen die het slechter hebben. Er is ook vanuit de regering geen extra geld meer beschikbaar. Kinderen overplaatsen naar andere al overvolle weeshuizen zou geen optie zijn en ook waren er geen pleeggezinnen beschikbaar, want ook zij zouden geld vragen, terwijl er weinig of geen toezicht was om na te gaan of de kinderen ook goed behandeld werden. Of wij alsjeblieft de kinderen wilden blijven ondersteunen. Wij hebben aangegeven dat we dat alleen kunnen doen als we het benodigde certificaat om het weeshuis officieel te kunnen registreren zouden krijgen zonder hiervoor 300 euro te moeten betalen, want dat hebben wij niet. Deze toezegging hebben we gekregen als we vanuit Nederland de benodigde gegevens sturen. Dit hebben we toegezegd. Dat het weeshuis als officieel erkend wordt, alhoewel het niet geheel aan de eisen van een weeshuis voldoet, is belangrijk omdat als er geld of goederen vanuit bijvoorbeeld Unicef te verdelen zijn ook het weeshuis mee kan profiteren. Dit was toch voor ons een resultaat en een geldbesparing waarmee we blij waren. Tevens is gesproken dat we ondersteuning nodig hebben in het organiseren van een voortgezette opleiding voor de kinderen na de basisschool om ze een betere toekomst te kunnen geven. Belangrijk is dat er een lijntje is gelegd met het Ministry van Welfare, Defence for Children en SOS-Childrens Villages en dat we meer onder de aandacht gekomen zijn.
Tot slot nog een korte samenvatting van ons vervolggesprek met de Deputy Director van SOS-Childrens Villages Mr. Omar Beyai. Vanuit de UN-voorschriften m.b.t. de rechten van het kind mogen zij ons geen steun geven. Redenen zijn o.a. dat het weeshuis een te groot kinderaantal heeft en niet voldoet aan de gestelde regels. Vanuit humanitaire overwegingen en niet onder de vlag van SOS heeft Omar Beyai een medewerker Mr. Konday Marah de mogelijkheid gegeven als toezichthouder en adviseur te fungeren voor het weeshuis en de vrijwilligers. Over de geldelijke beloning moet nog worden gesproken. We duimen dat het een acceptabel bedrag is, want dit is een heel belangrijk item en geeft het Fonds en de donateurs ook het vertrouwen dat er professioneel aan de toekomst wordt gewerkt.
Tot zover de tweede Nieuwsbrief. In de volgende Nieuwsbrief vertellen we jullie over het Kerstfeest, de vorderingen m.b.t. het dak en het komende gesprek met het dorpshoofd en het waarnemend hoofd van Port Loko. Het gaat ons goed qua gezondheid, energie en samenwerking, jullie hebben de hartelijke groeten van ons beiden.
Helaas lukt het nu niet foto's mee te sturen.
In deze nieuwsbrief vertellen we onze ervaringen in het Weeshuis en de verdieping van de contacten met instanties.
We hebben met jullie lang uitgekeken naar de dag dat we eindelijk konden kennismaken met de weeskinderen, hun begeleiders en het weeshuis zelf. De rit met een volgeladen taxi duurde 5 uur, maar er was genoeg te zien onderweg. Dorpjes, het veranderende landschap dat steeds landelijker werd. En dan eindelijk zagen we in de verte een groep mensen staan zwaaien. De laatste 100 meters legden we lopend af. Trommels, dansen, blijde gezichten. De meesten hadden nog nooit een blanke gezien. Al die kleine handjes die je willen aanraken. Een trotse en stralende Haja. Een man met een filmcamera legde alles vast dus jullie kunnen het later nog met eigen ogen bekijken. In een overdekte ruimte in het dorp nog meer muziek en traditionele dansers. Speeches van het dorpshoofd en anderen. De kinderen stelden zich één voor één voor. Sommige met veel bravoure en anderen snel wegkruipend want ook voor hen was het spannend. Nadat wij onze dank en waardering hadden uitgesproken gingen we in optocht naar het weeshuis zelf. Het ligt aan de kant van een weg. Henk heeft een schets gemaakt. Het geheel oogde verrassend gezellig. Nu waren we dan eindelijk samen met de kinderen, Haja en de vrijwilligers en we genoten er met z’n allen van. Het was inmiddels laat geworden dus de kinderen kregen te eten na netjes hun gebedje te hebben opgezegd. Vanwege het drukke programma doorliepen we alvast met Haja de gebouwen en toen schrokken we toch wel even. Van een van de gebouwen was het golfplaten dak in een zodanig slechte conditie dat het aan alle kanten lekte. Een proces van jaren waardoor de houten draagspanten zijn gaan rotten en het simpele plafond eronder grote gaten vertoonde. Gedurende het regenseizoen moeten de in dat gebouw wonende kinderen inclusief de matrassen en vrijwilligers ondergebracht worden in de centrale living van het hoofdgebouw waardoor er nauwelijks bewegingsruimte is. Het regenseizoen begint weer in april. De eerste prioriteit is dus het dak waarvoor offerte wordt aangevraagd. De kapotte ramen kunnen provisorisch gemaakt worden want de inschatting is dat daar voorlopig geen geld voor is. Gelukkig zag het hoofdgebouw er stabiel uit en ook het derde gebouw behoeft niet op korte termijn onderhoud. Een vierde klein gebouwtje is een ruïne. Een goed bericht is dat Haja met de eigenaar en verhuurder van het complex heeft kunnen regelen dat zij het complex kan blijven gebruiken mits zij de noodzakelijke reparaties voor haar rekening neemt.
De kinderen vormen een hechte gemeenschap met elkaar en zagen er niet echt ondervoed uit wat een groot compliment is voor Haja, voor de al jarenlang voor niets werkende vaste groep vrouwen en mannen die hen verzorgen en onze Stichting die dit gezamenlijk hebben mogelijk gemaakt. Alle kinderen gedroegen zich vrij normaal gezien de omstandigheden, schrokten hun eten niet naar binnen en gingen leuk met elkaar om. Vroegen ook van ons geen overdreven aandacht wat een goed teken was. De sfeer was gezellig en ontspannen. De meisjes gedragen zich wat bijdehanter dan de jongens die ook wat magerder zijn. De meisjes hebben ook wat minder afgedragen kleding. In de grote baal 2ehandkleding die we met Samuel op de markt gekocht hebben zit gelukkig genoeg kleding om de meest afgedragen spullen te vervangen. De blijdschap was onbeschrijfelijk toen ze hun eigen handdoek met een dierenprint, nieuwe slippers, leuk gekleurd ondergoed en een tandenborstel kregen. Voor ons heel normale basisdingen. De vrijwilligers waren heel dankbaar voor de T-shirts die in Nederland voor hen bedrukt waren. Peter, een van de bestuursleden van de Stichting heeft via zijn achterban voor de sponsoring gezorgd. De 2ehands voetbalshirtjes via Peter zijn een algemeen cadeau met Kerstmis. We (Haja, Samuel, Henk en Irene) zijn ons nu o.a. aan het voorbereiden om met alle hardwerkende vrijwilligers en de kinderen een mooie Kerst te vieren. We hadden al wat kleurboeken, kleurtjes, poppetjes (gebreid door een lieve vrouw van de Prinsekerk) meegenomen uit Nederland wat we hier gaan aanvullen. Behalve een gemeenschappelijk cadeau voor alle kinderen, we denken aan een volleybalnet, krijgt ieder kind een klein presentje, wat bij hun leeftijd past. De gebreide poppetjes komen heel goed van pas voor de kleinsten. Morgen gaan we met Samuel inkopen doen op de markt vergezeld van nog een extra begeleider. Ook daar zijn we nagenoeg de enige blanken. De vaste vrijwilligers die zich al jaren zonder beloning inspannen krijgen een geldbedragje.
Wat het dagelijks voedsel voor de kinderen betreft; in de ochtends krijgen ze thee met een broodje (de kokkin bakt dat zelf). Als ze uit school komen rond 14.00 uur krijgen ze wat te drinken en het avondeten is rond 17.00 uur. Dit bestaat uit rijst met cassavebladeren(lijkt op spinazie) en 1x per week wordt er wat vis meegekookt (met schubben en vinnen) of wat kip, afhankelijk van het nog te besteden etensgeld. Het soms onaangepaste gedrag wat de kinderen op school vertonen komt vooral omdat de meeste andere kinderen per dag 1000 leones (= 10 cent) meekrijgen om wat voedsel te kopen. Voor de weeskinderen is daar geen geld voor en sommigen proberen toch van anderen wat af te pikken omdat ze een uitzondering vormen en ze ook toe zijn aan een tussendoortje. 65x 10cent per dag voor elk kind maal 5 dagen per week vormt maandelijks weer een extra investering van het Fonds en ook hiervoor zijn we weer afhankelijk van extra sponsoren. Gelukkig kunnen de kinderen toe met wat zij nu krijgen aan voedsel, ze zijn niet ondervoed, maar het houdt niet over. Extra vis of kip of fruit hebben ze nodig om op den duur geen gebreken te ontwikkelen.
Lokomasama valt onder het district Port Loko. De hoofdstad van die regio heet ook Port Loko waar een dependance is van het Ministry of Welfare. Met de Counsel, Mr.Foday Bangura, hadden we gevieren (Haja, Samuel, Henk en Irene) een gesprek geregeld. Hij is ook de persoon die aan Haja de vraag had gesteld voor de weeskinderen te zorgen omdat ze anders op straat zouden moeten leven, bedelend om voedsel. Hoewel de situatie in het weeshuis nu nog bestaat uit het geven van onderdak, wat voedsel en de mogelijkheid om naar de basisschool te gaan, zijn er wezen die het slechter hebben. Er is ook vanuit de regering geen extra geld meer beschikbaar. Kinderen overplaatsen naar andere al overvolle weeshuizen zou geen optie zijn en ook waren er geen pleeggezinnen beschikbaar, want ook zij zouden geld vragen, terwijl er weinig of geen toezicht was om na te gaan of de kinderen ook goed behandeld werden. Of wij alsjeblieft de kinderen wilden blijven ondersteunen. Wij hebben aangegeven dat we dat alleen kunnen doen als we het benodigde certificaat om het weeshuis officieel te kunnen registreren zouden krijgen zonder hiervoor 300 euro te moeten betalen, want dat hebben wij niet. Deze toezegging hebben we gekregen als we vanuit Nederland de benodigde gegevens sturen. Dit hebben we toegezegd. Dat het weeshuis als officieel erkend wordt, alhoewel het niet geheel aan de eisen van een weeshuis voldoet, is belangrijk omdat als er geld of goederen vanuit bijvoorbeeld Unicef te verdelen zijn ook het weeshuis mee kan profiteren. Dit was toch voor ons een resultaat en een geldbesparing waarmee we blij waren. Tevens is gesproken dat we ondersteuning nodig hebben in het organiseren van een voortgezette opleiding voor de kinderen na de basisschool om ze een betere toekomst te kunnen geven. Belangrijk is dat er een lijntje is gelegd met het Ministry van Welfare, Defence for Children en SOS-Childrens Villages en dat we meer onder de aandacht gekomen zijn.
Tot slot nog een korte samenvatting van ons vervolggesprek met de Deputy Director van SOS-Childrens Villages Mr. Omar Beyai. Vanuit de UN-voorschriften m.b.t. de rechten van het kind mogen zij ons geen steun geven. Redenen zijn o.a. dat het weeshuis een te groot kinderaantal heeft en niet voldoet aan de gestelde regels. Vanuit humanitaire overwegingen en niet onder de vlag van SOS heeft Omar Beyai een medewerker Mr. Konday Marah de mogelijkheid gegeven als toezichthouder en adviseur te fungeren voor het weeshuis en de vrijwilligers. Over de geldelijke beloning moet nog worden gesproken. We duimen dat het een acceptabel bedrag is, want dit is een heel belangrijk item en geeft het Fonds en de donateurs ook het vertrouwen dat er professioneel aan de toekomst wordt gewerkt.
Tot zover de tweede Nieuwsbrief. In de volgende Nieuwsbrief vertellen we jullie over het Kerstfeest, de vorderingen m.b.t. het dak en het komende gesprek met het dorpshoofd en het waarnemend hoofd van Port Loko. Het gaat ons goed qua gezondheid, energie en samenwerking, jullie hebben de hartelijke groeten van ons beiden.
Helaas lukt het nu niet foto's mee te sturen.
